Hayatta olması gereken güzellik Tesadüften ibarettir.Gerisi plan proje.
Yaşanmışlıklar vardır her insanin hayatinda , kimi zaman hüzün taşır bir olay kalpte kimi zaman da mutluluk arar cevresinde
Bir bakarsin yanı basindadir mutluluk bir bakarsin yaklaştıkca uzaklaşır ellerinin ucunda hayatta hep böyledir
ama insanlar aramaktan ve bulduklarinin ellerinden kayıp gitmesinin verdigi acıdan asla yılmazlar hep devam ederler
ayni umutlarla aynı duygulari aramaya bulup kaybetseler bile sıkılmadan bıkmadan yorulmadan ararlar.
Garip bir hikayedir bu kahramanimizinkide Bakmaz haline durumuna kayar gönlu yinede gelecekteki umuduna.
İşi sebebiyle gecici süre toplu taşıma aracı metrodur kullandigi ama sayılıdır ; gidip gelecegi gün
bunu bilir ve umursamaz gunleri . Bir salı sabahı ne bilirdi ki bindigi vagonun kapısı kapandiginda degisecek
tum Havasi içerisinin nerden aklına gelebilirdi ki onu görecegini yada gördugunun bu kadar etkileyici olabilecegini
tahmin bile edemezdi.
O gune kadar tek yaptıgı sacede işe gitmekti metrodakı tek amaci buydu artık yeni bi amaci vardi .
Kimdi bu vagonun havasini degistiren klimanin üfürdügü havaya karbondioksit misali etki edip nefes almasini
zorlastiran kan pompalayan kalbini daha hızlı carptıran.Düşünmeye basladi belkide oydu tekrar nefes
almasini saglayacak olan belkide kaderdi onun bu denli etkılenmesini kafasının karismasini saglayan kötu hissettiren..
Ama sorun vardi tabiki her güzel şeye ulaşmayı engelleyen klasikti bu asla degismezdi.Eger güzel varsa
engelde vardir prensibi işliyordu. İlk engel bakışlardı çünkü tek ti bakıslar platonikti.
O cam seyrediyor yollardaki insanlari sayiyor du kahramanimiz ise görduklerini yasadıklarini ve onun tavır hareketlerini
sayıyordu.Ne kısmettir ki o muhtesem an gözgöze bakişma asla olmuyordu. Bu ilk göruşün
ne kötu oldugunu bir anonsla anlamisti kahramanımız çünkü o gelmisti onu kendisinden koparacak yere
bir anons la bitmisti kafasindaki tum hayaller tum dusunceler güzellikler bakmamisti görmemisti fark etmemisti
o havasini kesen nefes almasini engelleyen Güzel evet bitmişti o an hersey ucmustu hayalını
kurdugu melek kanatlarini acip .
Bir sonraki Gün erken den kalmis bekliyordu zamanin gelmesini sanki hesaplamisti aynı yerde aynı
saatte bekleyecekti onu içinde öyle bi his vardi.Ruhsal bir randevu gibiydi bu sözleşilmişti sanki.
Ve oldu randevu gerceklesti dün nefesini kesen Melek kanatlarini saklamis insan sulietinde oradaydi
tam karsisinda yutkundu sesi kesilmişti aklında git bir merhaba de cennetten neden geldigini sor
diye dönüp duran bi kac fikir le yaklasti iyice ama olmadi etraf Fazlasiyla kalabalıktı sakın huzur
dolu bir aşk için asla olmadi olamazdi bu sekilde. Ve en önemlisi yoktu olmuyordu bir turlu o kutsal an
gözlerin sevişmesi neden olmuyordu sordukca sordu kendine sordukcada soğudu kendinden. Acaba dedi acaba
melegin gözleri kendisini görmemek icin mi camdaydi disari ile ilgiliydi bu kadar.Dikkatini çekme sebebiydi
oysaki kendi halinde olmasi kimse ile bakısmamasi ve sakınce oturmasi.
Ama sasirtmisti tabiki onu gözlerin halen buluşmamis olmasi herseye rağmen. Ve yine o anons işte
zamanın devam ettigini saatlerin işledigini ve bu güzel andan feragat etmemi isteyen o anons sevmemeye
baslamistim artik anonslari nefrette etmiyordum cunku ayagim yere basiyordu bunu hatirliyordum ;
iniyordum hemen melegin pesinden yer yüzüne . Ama inmekte istemiyordum belkide o yüzden di nefretim
melegi benden alan anonsa..
Ve o gün gelmişti iş bitmisti artik metro siradan bi ulaşim araci olucakti.Asla binmeyecegi cünkü
binsede gidecegi yere göturmeyen bi aracti.Kahramanimiz üzülmüştü kederlenmisti ama elinden birsey
gelmezdi melek halen ordaydi fakat o kutsal an olmamisti.Belki melek istemedi belki kaderi sevmedi onu.
Umudunu yitirdi artık kader diye birsey yoktu onun için insanlar kendi cizgisinde ilerler ve
kendi yaptıklari ile secimleri ile yüzleşirlerdi.
Belki Sacma Belki Komik Ama Benden Kücük Bir Hikaye :)
